(şehitlerimiz için)
Ülkemiz gün aşırı gencecik şehitlerin haberleriyle sarsılmakta..
Ve.. ateş düştüğü yeri yakmaya devam etmekte..
Bir yanda bin bir umutla büyütülen, her biri dar gelirli veya yoksul ailelerin çocukları olan askerimiz, polisimiz vatana bedelini kanıyla, canıyla öderken, diğer yanda parasıyla askerlikten yırtan, dünya yansa umurunda olmadan vur patlasın çal oynasın gününü gün eden zengin çocukları..
Öte yandan büyük şehirlerimizde cirit atarak sivillerin canına, kanına susamış canlı bombalar..
Gölgesinden bile korkar hale gelen, kalabalıklara adım atmaktan çekinen insanlarımız..
Terör denilen belayı kökünden kazımak bu denli zor mu?
Zor olmamalı, ama öyle görünüyor ki bitmesi istenmiyor..
İnsan hayatı hiçe sayılarak, yüreklerdeki yangınlar, gözlerdeki yaşlar görmezden gelinerek!
Daha kaç gencin, ailenin, yeni gelinlerin, nişanlıların, çocukların, babaların canı yanacak?
Şehit haberleri duyulduğunda, kimin yüreği elleriyle büyüttüğü delikanlı çağında yavrusunu teröre şehit veren anne kadar yanıyor?
Yine elleriyle büyüttüğü, göz nuru evladını kara toprağın bağrına kendi elleriyle bırakmak zorunda kalan babanın duygularına kim tercüman olabilir? O derin yangını gerçek anlamda kim yüreğinde hissedebilir?
Eşini terör belasında yitiren genç kadını kim anlayabilir? Ya babasına doyamadan kaybeden minik yavruların yüreklerinde açılan onulmaz yaraları kim sarabilir?
Televizyon ve internette şehit haberlerini gördüğümde içim yanıyor..
O anda, hepsinin tanımadığım yakınları geliyor tek tek gözümün önüne..
Çok sevdiği canparelerini kaybetmenin dayanılmaz acısı çörekleniyor içime..
O anaları, babaları, eşleri, nişanlıları ve mini mini yavruları düşünüp duruyorum gece boyunca..
Dayanılır acı değil..
Dayanılması mümkün değil..
Bizler, her birimiz yine internet sayfalarından şehitlerimizin haberini paylaşıp rahmet dilemeyi ve hayatımıza kaldığımız yerden devam etmeyi sürdürüyoruz her zamanki gibi..
Fakat şehitlerle birlikte yaşayan ölüye dönen ailelerinin, ömür boyu yaşayacağı acıyı hangimiz aklımıza getiriyoruz?
Getirsek de ne kadar sürdürebiliyoruz..
Artık analar, babalar, kardeşler, eş ve çocuklar daha fazla ağlamamalı..
Yürekler yeni kor ateşle dağlanıp yangın yerine dönmemeli..
Teröre hiçbir şekilde taviz vermeden gereken neyse yapılmalı.
Bu gençler kolay yetişmiyor..
Artık yetkililer ellerini vicdanına koyup, bir an önce gerçek çözümleri bulmalı.
Çünkü hiç kimsenin daha fazla acı çekecek hali kalmadı!..
