Bu yazıyı yazmama bir çocuklu annenin çocuğuna davranışını gözlemlemem neden oldu. Konu geniş o yüzden beslenme, ihtiyaçlarını karşılama vb. hayati durumları ele almayacağım. Davranışsal durum ve sonuç ilişkisi açısından değerlendiriyorum.
Evcil hayvan olarak 12 yaşında dişi bir köpek sahibiyim. Köpeğim oldukça zeki bir hayvan ve yıllar içerisinde birçok kelime komutunu öğrendi. Olumlu ve olumsuz komutlarımı ses tonum ve vücut dilimle de birleştiriyor. Bu komutlar onun için kesindir ve düşünmez, sebebini bilmez sadece denileni yapar.
Çocuk da sizin kelimelerinizi ses tonunuz ve vücut dilinizle birleştirip algılar. Ona kelime komutları öğretebilirsiniz. Bu komutlar onun için kesindir ve siz düşünmesine izin vermediğiniz, sebebini açıklamadığınız sürece sadece denileni yapar.
Bu durumda sizce evde çocuğunuzun ya da köpeğinizin olması arasındaki fark nedir? İkisi de sizin sorumluluğunuzda, ikisi de saf sevgisini size veriyor ve ikisi de siz ne kadar eğitirseniz o kadar eğitimli olabiliyor. Köpeğinizin de, çocuğunuzun da, sizi tercih etmek veya etmemek için seçim şansı var mıydı?
Arada davranışsal bir farklılık gerekmiyor mu? Çocuğa olayın sebebini açıklamadan komutlarla bir yaşam sürdürmeyin. İleride belki de nedenini sorgulamadan başkalarının komutlarıyla yaşamasına sebep olacaksınız. Bırakın düşünsün, itiraz etsin ve kendi çözümünü ortaya koysun. Sizin çözümünüz daha mantıklıysa bunu kavramasını sağlayın.
Otur, kalk, yürü, ye-iç, sus, yapma, hayır, gel, git vb. komutlarla bir canlıya bakacaksanız sizin ancak evcil hayvanınız olmalıdır, hayata hazırlanacak bir çocuk-insan değil!...
