Yaşamın sevgi, şefkat, oksijen, mutluluk damarları bir bir kurutuluyor, korunması gereken yok ediliyor artık ülkemde..
Kısacası bir toplumun ayakta kalmasını sağlayan, toplumun can damarı kadın, çocuk, hayvan ve ağaçlar insanlıktan nasibini almamışlar tarafından yokluğa savruluyor.
Sevmek için değil, yok etmek için dokunur olmuş artık vicdandan yoksun, insanlıktan bihaber kişiler bu güzelliklere..
Oysaki kadın üretendir, doğurandır, insanoğlunun neslinin devamını sağlayandır. Özveridir, bir ailenin temel taşıdır, şefkattir, sevgidir.
En zor durumlarda bile ailenin parçalanmasını önleyendir, ayakta tutandır. Çilekeştir. Tüm yuvayı kanatları altına sığdıran, koruyan gözetendir. Anadır!
Ülkemizde acımasızca katledilenlerin başında geliyor kadınlarımız..
Vicdandan, dürüstlükten, doğruluktan, sevgiden yoksun kişilerce bir yandan acımasızca tacize uğruyor, bir yandan dövülüyor, sövülüyor, öldürülüyor kadınlarımız..
İnsanlık vasfını kaybetmiş kişilerce, dalından koparılmış bir çiçeğin yerlere atılıp çiğnenmesi gibi çiğneniyor kadınlarımız..
KADIN OLMAK ÇOK ZOR ÜLKEMDE!
….
Ya çocuklar..
Dünyanın en masum canlıları..
9 ay annelerin karnında taşıdığı, bir ailenin neşe ve mutluluk kaynağı.
Üzerine titrenilen, senelerce ne büyük fedakarlıklarla büyütülen, geleceğin yapı taşları, bir toplumun umudu olan çocuklarımız!
Ülkemde gün geçtikçe artış gösteren sapık zihniyetlerin kurbanı oluyor, o minicik ve savunmasız bedenlerine uzanan iğrenç ellerin hışmına uğruyor ve kimi kime şikayet edeceğini bilemeyen masum gözleri bir daha açılmamak üzere kapanıp gidiyor.
Hunharca tacize uğruyor ve öldürülüyor minik bedenler..
Geride kapanmayan, sürekli kanayan yaralar bırakarak!
ÇOCUK OLMAK ÇOK ZOR ÜLKEMDE!
….
Hayvanlarımız..
İnsanların vereceği bir lokma ekmek ve sudan başka bir şey istemeyen canlılarımız..
Konuşamasa da, davranışlarıyla insanlara olan güvenini ortaya koyan, dostluklarını karşılıksız sunan bu masum yaratıklarımız..
Adı insan olan ama insanlıktan nasibini almamış iki ayaklılar tarafından eziliyor, tekmeleniyor, işkence görüyor, tecavüze uğruyor ve vahşice öldürülüyor..
Kimi kime şikayet edeceğini bilemeden, yaşam hakkı elinden alınarak yok olup gidiyor.
HAYVAN OLMAK ÇOK ZOR ÜLKEMDE!
….Ve ağaçlarımız..
Oksijen kaynağımız.
Yaşamımızın olmazsa olmazlarından.
Gri beton yığınları ve yakan, terleten, bunaltan sıcaktan koruyanlarımız..
Gölgesinde dinlenip uyuduğumuz, hayaller kurduğumuz, serinlediğimiz..
Yetişmesi, bakımı seneleri alan..
İnsanlara yemişlerini, dallarını ve gölgesini karşılıksız sunan..
Yine gözü çıkar ve rant uğruna yerinden uğramışlar tarafından acımasızca katlediliyor..
Balta vurulan dallarından akan yaşlar, gövdesinden çıkan sessiz feryatlara dikkat bile edilmeden..
Vicdanları çürümüşler tarafından kesilip, biçilip yol kenarına atılıveren yaşam kaynakları..
AĞAÇ OLMAK ÇOK ZOR ÜLKEMDE!
Her şeyden öte;
ARTIK İNSAN OLMAK ÇOK ZOR ÜLKEMDE..
